Een job zoals geen ander

Eén ding is al duidelijk: op vakantie gaan en tegelijk tijd vinden om te bloggen is een bijna onmogelijke opdracht gebleken. Na 5 uur op de latten te staan, was mijn blog-energiepeil’s avonds volledig verdwenen.
Maar de vakantie is jammergenoeg al voorbij dus kunnen we er terug invliegen.

Ik moet zeggen;  respect voor de G.O.’s vorige week.

Je zal maar G.O. (ofte gentil organisateur, ofte personeelslid) zijn bij Club Med. Je moet het ze aangeven; een ganse dag een brede glimlach op het gezicht en 843 per dag “Bonjour” zeggen.  Het werkt aanstekelijk. Na hun dagtaak zit het er nog niet op. Ze kunnen in een van de restaurants eten maar ze mogen niet samentroepen. Het is vooral de bedoeling om bij de gasten van het hotel aan te schuiven en een gezellig praatje te maken. Maximum met 2 G.O.’s aan dezelfde tafel. Verschillende keren kwam er iemand vragen of hij bij ons mocht komen zitten.  Raar en onwennig vond ik dat, maar je zegt natuurlijk ook geen neen.  Op den duur komt het ergens zelfs sympathiek over.

Ze worden duidelijk ook goed gebrieft over wie er in het hotel verblijft. “Ah, Belgen? Zijn jullie van de Insiders die het hotel komen uittesten?”, meermaals hebben we het gehoord.

Als de dag er dan echt opzit moeten ze nog een half uurtje met de bus rijden om naar hun gebouw te gaan beneden in het dorp.  In tegenstelling tot sommige andere clubdorpen, waar ze soms met 5 op een kamer slapen, hebben ze in Valmorel allemaal een aparte kamer. Als ze een dag verlof hebben, kunnen ze daar blijven eten.  Er is een kok die enkel voor hen kookt. Een douche delen ze met 2 maar ze hebben wel allemaal een dubbel bed. Voor als het te gezellig wordt met een van de andere G.O.’s zeker?! 

Een kleine 500 personeelsleden meen ik mij te herinneren voor 1100 hotelgasten. Allemaal samen in 1 gebouw. Geen slecht leven toch, zo’n seizoen doen.

Net voor ik begon met studeren ben ik ook het seizoen gaan doen in Port Grimaud, een klein stadje in de buurt van Saint-Tropez. Ik heb er een maand in een ijssalon gewerkt, een maand in een pizzeria en daarna ben ik nog een paar weken op vakantie gebleven.  Hard werken, weinig verdienen maar wat een geweldige tijd heb ik er gehad. Na ’t werk sprak iedereen uit het stadje samen af in een bar die enkel toegankelijk was voor diegene die er werkten.  Een superambiance. De meeste vertrokken een paar maand later naar de bergen om het skiseizoen te gaan doen. Ik heb nog even getwijfeld…