Gewoon trouwen

"Mama, ik ga met jou trouwen!", vertelde Sem me deze week. In zijn hoofd staat trouwen gelijk aan samen dansen (eerder een combinatie van walsen en worstelen) door de living en dan zullen we voor altijd samen blijven. Een paar weken geleden zou hij nog met papa trouwen maar hij was blijkbaar van gedacht verandert. Papa zei: "Ja maar, Sem, en ik dan? Waar moet ik dan wonen?." Hmm, probleem.

Daar had hij blijkbaar nog niet over nagedacht. Een bedenkelijke blik. Even maar want toen zei hij, fier: "Ik weet het, mijn vriendje uit de klas zijn mama en zijn papa wonen niet meer samen." Dan kan jij met zijn mama trouwen. Goed idee he?!

Hij heeft nog niet helemaal door hoe het in elkaar zit denk ik.

Skype

Als ik 1 uitvinding moet noemen van de laatste jaren die de moeite waard is, dan denk ik ongetwijfeld aan skype. Een geweldig fenomeen vind ik het.

Waar is de tijd dat ik uren aan de telefoon hing met een vriendin of een ver liefje. Ok, laatst heb ik nog eens 4 uur gebeld met een vriendin. We hadden dan ook veel te vertellen. Maar daar voor was het vast en zeker geleden van toen ik nog thuis woonde. Ik kreeg de telefoondraad net onder de livingdeur zodat ik in de gang ongestoord mijn geheimen kon prijs geven. Op een avond heb ik zo wel eens de schrik van mijn leven beleefd. Zat ik rustig te telefoneren en hoor ik een megaknal. Ik dacht echt dat ons huis op mijn hoofd zou neerstorten. Bleek dat een auto zijn bocht iets te ruim had genomen en tegen onze gevel was geknald. Schrikken, ik kan het je verzekeren.

Maar skype dus. Een vriendin heeft 2 jaar in Australië gewoond en ik  heb via skype een volledige rondleiding gekregen in haar appartement. Super toch. Ze is ook een van de enige die onze tuin al gezien heeft gezien die we deze zomer eindelijk hebben aangelegd. In tegenstelling tot vrienden die hier letterlijk achter de hoek wonen. Niets is nog ver weg en bovendien is het nog steeds gratis.

Toen we vorige week op reis waren, hebben we ook geskypt met de kindjes. Sem begon honderduit te vertellen en ook Lise was superenthousiast. De eerste 5 minuten toch, daarna begon ze op de toetsen te drukken en zou ze naar Plop kijken. Ze wou ons dus letterlijk weg zappen!  Zo denken ouders dat hun kinderen hen hard missen. Tja, zo zijn wij ook weer een desillusie rijker J

Een job zoals geen ander

Eén ding is al duidelijk: op vakantie gaan en tegelijk tijd vinden om te bloggen is een bijna onmogelijke opdracht gebleken. Na 5 uur op de latten te staan, was mijn blog-energiepeil’s avonds volledig verdwenen.
Maar de vakantie is jammergenoeg al voorbij dus kunnen we er terug invliegen.

Ik moet zeggen;  respect voor de G.O.’s vorige week.

Je zal maar G.O. (ofte gentil organisateur, ofte personeelslid) zijn bij Club Med. Je moet het ze aangeven; een ganse dag een brede glimlach op het gezicht en 843 per dag “Bonjour” zeggen.  Het werkt aanstekelijk. Na hun dagtaak zit het er nog niet op. Ze kunnen in een van de restaurants eten maar ze mogen niet samentroepen. Het is vooral de bedoeling om bij de gasten van het hotel aan te schuiven en een gezellig praatje te maken. Maximum met 2 G.O.’s aan dezelfde tafel. Verschillende keren kwam er iemand vragen of hij bij ons mocht komen zitten.  Raar en onwennig vond ik dat, maar je zegt natuurlijk ook geen neen.  Op den duur komt het ergens zelfs sympathiek over.

Ze worden duidelijk ook goed gebrieft over wie er in het hotel verblijft. “Ah, Belgen? Zijn jullie van de Insiders die het hotel komen uittesten?”, meermaals hebben we het gehoord.

Als de dag er dan echt opzit moeten ze nog een half uurtje met de bus rijden om naar hun gebouw te gaan beneden in het dorp.  In tegenstelling tot sommige andere clubdorpen, waar ze soms met 5 op een kamer slapen, hebben ze in Valmorel allemaal een aparte kamer. Als ze een dag verlof hebben, kunnen ze daar blijven eten.  Er is een kok die enkel voor hen kookt. Een douche delen ze met 2 maar ze hebben wel allemaal een dubbel bed. Voor als het te gezellig wordt met een van de andere G.O.’s zeker?! 

Een kleine 500 personeelsleden meen ik mij te herinneren voor 1100 hotelgasten. Allemaal samen in 1 gebouw. Geen slecht leven toch, zo’n seizoen doen.

Net voor ik begon met studeren ben ik ook het seizoen gaan doen in Port Grimaud, een klein stadje in de buurt van Saint-Tropez. Ik heb er een maand in een ijssalon gewerkt, een maand in een pizzeria en daarna ben ik nog een paar weken op vakantie gebleven.  Hard werken, weinig verdienen maar wat een geweldige tijd heb ik er gehad. Na ’t werk sprak iedereen uit het stadje samen af in een bar die enkel toegankelijk was voor diegene die er werkten.  Een superambiance. De meeste vertrokken een paar maand later naar de bergen om het skiseizoen te gaan doen. Ik heb nog even getwijfeld…

Sneeuwparadijs

Over de sneeuw kunnen we kort kunnen zijn: Waaw !!! Een massa sneeuw is er gevallen vorige week en de pistes liggen er fantastisch bij. Nergens een ijsplekje te bespeuren. Er is ook geen volk op de pistes. Nergens aanschuiven aan de liften, niet opletten dat je niemand omver skiet of dat je omver geskied wordt. Super.
Bovendien is het schitterend weer ! Geen wolkje aan de lucht, geen wind en nog vrij warm eigenlijk. Ik was deze ochtend vertrokken, ingepakt als een mummie maar ik heb me deze middag te pletter gezweet. Het weer schijnt alvast zo te blijven de volgende dagen, jippie. Als er iemand jaloers wil zijn, dan is dit dus het moment want voor skiërs is Valmorel deze week absoluut het aardsparadijs.

Maar even terug naar Club Med, want daarvoor zijn we deze week toch aan het schrijven, niet waar?
Ski's hebben we niet via Club Med gehuurd want dat vonden we te duur. Het was veel goedkoper in een van de vele skiwinkeltjes in het dal en mijn skietjes glijden over de sneeuw alsof ze nooit anders gewoon zijn geweest. In mijn hoofd gaat het toch zo, in realiteit glijd ik af en toe iets minder elegant naar beneden.

Elke kamer heeft zijn eigen skilocker mét botverwarmers. Bert en ik zijn 2 jaar geleden met UCPA gaan skiën in Flaine, een ex-Club Med hotel en daar hadden ze dat ook. Een zalig gevoel om 's morgens of na de middag met droge, warme skibotten te vertrekken. Ik wil niet meer zonder.

Er is ook 5 uur ski- of snowboardles van ESF inbegrepen per dag. Ik kan je verzekeren dat 5 uur lang genoeg is. Man, ik ben kapot vandaag. Ik had eerst de indruk dat ze vooral de gepensioneerde skileraars in Valmorel hadden gestoken maar dat valt reuze mee. Evelyne, onze skilerares is misschien ook niet meer van de jongsten maar ze straalt een energie uit alsof ze net 21 is geworden. Ik heb vandaag een paar keer haar tempo proberen volgen en er is geen twijfel meer mogelijk, mijn conditie is nul ! Lift op, rode piste af, lift op, buiten piste, lift op, zwarte piste af, ... Morgen nog een beetje vroeger opstaan, want te laat zijn doe je geen twee keer bij Evelyne.

Om je vingers van af te likken

Ik had het me al voorgenomen. Deze week ga ik mij eens volledig volproppen met eten. 5 dagen lang.
Niet dat ik thuis niet eet. Ik ben gek op eten. Zet bovendien om het even welke dessert voor mijn neus en ik word al enthousiast. Maar het komt er gewoon niet altijd van. 's Morgens heb ik geen tijd, of beter neem ik geen tijd. Dus wordt het meestal een croissant of chocoladekoek in het station, of een zak chips of een Mars uit de automaat op het werk, of allebei. Gezond is het niet te noemen.

Bovendien ben ik ook een trage eter. Mijn collega's hebben meestal hun dessert al op terwijl ik nog aan de soep zit. Voor alle duidelijkheid, ik eet mijn soep na de patatjes omdat ze anders te warm is. Zo een trage eter ben ik nu ook niet.

Tenslotte gaan stress en mijn eetlust altijd in strijd met elkaar en mijn eetlust moet jammergenoeg vaak het onderspit delven. Maar we zijn op vakantie en we voelen ons hier superrelaxed. Vanmiddag toegekomen en we waren nog net op tijd, voor het buffet sloot. Het mag gezegd, het is een buffet om U tegen te zeggen. Aan keuze geen gebrek en het smaakt nog lekkerder dan het eruit ziet.

Dat wordt dus geen probleem om te focussen op eten, 5 dagen lang. Gezond eten. Lekker eten. Zonder gestoord te worden.

Mijn menu van de avond? Begonnen met een Campari Orange, Gin Fizz en Cubra Libre aan de bar met borrelhapjes. Daarna een ajuinsoepje met kaas en croutons. Vervolgens carpaccio van tonijn met sint-jacobsschelpen. Een salade met gesiers de canard volgde. Als hoofdgerecht zalmforel met worteltjes en rijst en parmentier van eend. Tenslotte afgesloten met een macaron, vergezeld met gecarameliseerde appeltjes, een marshmelow ondergedompeld in de chocoladefontein, een kiwi, een yoghurt en een paar lichees.

Ik kijk al uit naar morgen...

Het einde van de wereld

Je zou denken dat een spiksplinternieuw Club Med resort met alles erop en eraan toch ook een beetje mee zou zijn met zijn tijd. Je zou het denken. Maar gratis wifi is er niet. Jammer. Gisteren sliepen we in een Etap hotelleke voor 35 euro, waar we wel onbeperkt konden surfen.

Je kan wel betalen. Voor een hele week is het 20 euro, wat nu ook de wereld niet is. Maar het werkt bij velen niet. Niet op mijn telefoon, niet op de iPad van iemand anders, niet op de iPhone van nog een ander. Vervelend dus. Want laat dat nu net de bedoeling zijn van deze week.

Maar wij, als Insiders zijn niet de enige met dit probleem. Er stonden nog anderen te klagen aan de receptie. "Probeert u het morgen misschien opnieuw", zei de vriendelijke receptionist tegen een jongentje van een jaar of 16 dat voor mij aan de beurt was. Ik zag de jongen denken dat de receptionist gek was geworden. Geen internet ?! Voor ons op dit moment vervelend. Maar voor een jongen van 16 waarschijnlijk echt het eind van de wereld.

Gelukkig wil onze laptop het internet van Club Med wel een kans geven. We kunnen dus starten. Op 't gemak wel want snel is anders.

Bad day

Van wanneer wordt een dag officieel tot pechdag uitgeroepen?
Volgens mij heeft gisteren aardig zijn best gedaan.

Het begon al om 9 uur toen ik snel even naar de kapper ging. Ik was het al een maand van plan maar het was er nog steeds niet van gekomen. Ondertussen was het geen wens meer maar een must. Een parkeerticketje had ik niet gekocht. Ik heb even getwijfeld maar zo vroeg komen parkeerwachters toch niet controleren. Inderdaad, zo vroeg komen ze niet. Maar hoe gaat dat met vrouwen die tijdens de solden door een winkelstraat passeren? Hun oog valt op een koopje waar ze niet aan voorbij kunnen. Of ze hebben eigenlijk geen tijd maar springen toch snel even binnen in hun favoriete winkel. Zo ook ik. Om 10.36 was ik terug aan de auto, boete uitgeschreven om 10.28. Pech.

Om 11u had ik een afspraak bij de tandarts omdat ik op oudejaarsavond een stuk van mijn tand had gebeten. Nu ik erover denk, misschien moet ik eerder spreken over een pechweek dan een pechdag.
Toen ik buiten kwam, keek ik toevallig recht op onze auto en zag ik dat de onderkant los hing en bijna tegen de grond schuurde. Zo op reis vertrekken, was alvast geen optie.

Gezien onze garage jammergenoeg niet bij de deur is, werd het dus nog een onverwacht ritje heen en weer naar Ninove. Weeral, want we hadden onze auto net een week terug. Op onverklaarbare wijze zat er plots water in de motor en had de garage er een nieuwe ingestoken. Vermoedelijk rijden we dus al een ganse week rond met een auto die half uit elkaar hangt maar een half uurtje extra kon er niet meer bij. Halverwege begon de plaat volledig tegen de grond te schuren. Takelwagen gebeld dus. De garagist heeft de plaat eraf gehaald. Meer kon hij niet doen op zo weinig tijd. Een weekje in de sneeuw dus met een halve auto. Spannend alvast.

Om de dag dan af te sluiten, zijn we 's avonds naar een feestje geweest. Parkeerplaats vinden in de buurt was onmogelijk dus reden we de parking in. In het groot staat erop dat de parking sluit om 3u maar onze medepassagier was ervan overtuigd dat we altijd konden uitrijden. Tarara Gerard, we zijn deze ochtend om onze auto mogen gaan en konden gisteren een taxi zoeken.

Tja, dat noem ik nu toch eens een pechdag.